-->' hi sang semut.. ape yang awak buat tu?'
-->' saya tengah nk cari rezeki ni..'
-->' oo..awak makan brapa banyak yer?'
-->' saya makan dalam sebutir beras sebulan..'
-->' hmm..apa kater biar saya je jaga awak...tiap2 bulan saya bagi awak sebutir beras'
-->' ok '
(sang semut di simpan dalam kotak)
------------
1 bulan kemudian
--> ' eh, mut, knape awak tak habiskan beras tu.. baru makan separuh jer. kata makan sebutir beras '
--> ' hm.. kalau saya kat luar sendiri cari makanan saya, saya x kesah sangat. sebab saya tau rezeki tu Allah yang bagi. Saya yakin yang Allah akan sentiasa sediakan rezeki bagi saya tidak kira bila. Tapi bila awak yang jaga, saya tidak tahu samada awak akan bagi saya makanan setiap bulan atau tidak..'
mendengarkan kata2 semut, sang semut itu pun dilepaskan..
____________________________________________
satu kesah benar yang berlaku pada zaman nabi sulaiman..
(dialog rekaan sndri..tapi isi cerita yang ingin disampaikan tu yang penting)
Jikalau si semut tu pun yang Allah itu ar-Razzaq- Maha Pemberi Rezeki..dan memberi total kepercayaan kepada Allah..
knape kita manusia x boleh mcm tu?
Satu persoalan untuk difikir-fikirkan
